მოგესალმებით, 

გაგიზიარებთ ასპინძის მუნიციპალიტეტის გამოცდილებას,  ჩვენს მუნიციპალიტეტში წლებია  მერი კანონით განსაზღვრულ ვადებში წარუდგენს გაწეული საქმიანობის შესახებ წლიურ ანგარიშს  საკრებულოს,  როგორც ვიცით, ანგარიშის წარდგენა  აღმასრულებელი ორგანოსთვის ადგილობრივი თვითმმართველობის კოდექსით დადგენილი მოთხოვნაა, ასევე ხდება მოსახლეობასთან შეხვედრები და სწორედ იქ ხდება ანგარიშის წარდგენა, გაცნობა თუ რა განხორციელდა მუნიციპალიტეტში და რა იგეგმება სამომავლოდ, მოსახლეობის მხრიდან შეხვედრების დროს ინტერესს იწვევს მერისა და მერიის სამსახურების  ანგარიშები, ასევე მოსახლეობის მიმართვიანობაც განსხვავდება მერიასა და საკრებულოში, თხოვნები, განცხადებები, ბევრად უფრო მაღალია მერიაში ვიდრე საკრებულოში, ასეა ჩვენს მუნიციპალიტეტში, მაინტერესებს სხვა მუნიციპალიტეტების გამოცდილება? 

ბატონო სანდრო, 

საინტერესო ფაქტი გაგვიზიარეთ ნამდვილად. თქვენ თქვით და მეც გიდასტურებთ, რომ მერის მიერ  ანგარიშის წარდგენა კანონის იმპერატიული მოთხოვნაა. საინტერესოა თვით  პროცედურები-  ანუ,  მერმა აღასრულა თუ არა კანონი და კანცელარიის საშუალებით , ელექტრონულად , წარადგინა თუ არა ანგარიში.( ვერანაირი საკრებულოს გადაწყვეტილება ვერ გაანთავისუფლებდა ამ მოვალეობისგან)

თუ არ წარადგინა , კანონის დარღვევაა მერის მხრიდან. 

თუ წარადგინა და საკრებულომ არ განიხილა(საინტერესოა რა სამართლებრივი აქტით თქვა უარი) , ესეც კანონის დარღვევაა.    კანონი საკრებულოს არ ათავისუფლებს ანგარიშის მოსმენის ვალდებულებისგან იმიტომ ,რომ საკრებულოს უფლებამოსილებაა- მუნიციპალიტეტის აღმასრულებელი ორგანოებისა და ამ ორგანოების თანამდებობის პირების საქმიანობის კონტროლი, მათი ანგარიშების მოსმენა და შეფასება და მასში მოიაზრება  მერიც.  საკრებულომ თავად  არ შეასრულა თავისი მოვალეობა,  დაარღვია კანონი და თავისი გადაწყვეტილებით ხელი შეუშალა მერს კანონის აღსრულებაში. 

 მერისთვის უფლებამოსილების განხორციელებაში ხელის შეშლა კი ,შეიძლება განვიხილოთ საკრებულოს მხრიდან , უფლებამოსილების გადამეტებად.  

გმადლობთ .

 საქართველოს ორგანული კანონის ,,ადგილობრივი თვითმმართველობის კოდექსი“ 48-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად მუნიციპალიტეტის მერი ანგარიშვალდებულია საკრებულოს და მოსახლეობის წინაშე.  მუნიციპალიტეტის მერი მოსახლეობის მიერ პირდაპირი წესით აირჩევა. საქართველოს ორგანული კანონის ,,საქართველოს საარჩევნო კოდექსი“ თანახმად: ,,მერის არჩევნებში არჩეულად ჩაითვლება ის კანდიდატი, რომელმაც არჩევნებში მონაწილე ამომრჩეველთა ხმების 50%-ზე მეტი მიიღო“  (მუხლი 169.2). ე.ი. მუნიციპალიტეტის მერად ასარჩევად საკმარისია არჩევნებზე მოსული ამომრჩევლების 50% პლუს 1 ხმა. მერის არჩევისაგან განსხვავებით, საკრებულოს ფორმირებისათვის საჭიროა მუნიციპალურ არჩევნებზე მოსულ ამომრჩეველთა 100%, ვინაიდან საკრებულოს ფორმირების პროცესი არჩევნებზე მისული აქტიური საარჩევნო ხმის უფლებით მოსარგებლე ადამიანების მიერ დაფიქსირებული პოლიტიკური განწყობების პროპორციულ გარდასახვას გულისხმობს საკრებულოს მანდატებში. სწორედ ეს მახასიათებელი გამოარჩევს კოლეგიური და წარმომადგენლობითი ორგანოს ერთპიროვნულად არჩეული პირისაგან. ზემოთ მოყვანილი მაგალითიდან ნათლად ჩანს, საკრებულოს ნდობის მანდატის მოცულობა და ეჭვგარეშეა, მერის საკრებულოს წინაშე ანგარიშვალდებულების პოლიტიკურ-სამართლებრივი მართებულობა. თუ ერთი მხრივ, პოლიტიკურად, ლოგიკურად და სამართლებრივად მყარად დასაბუთებულია მერის საკრებულოს წინაშე ანგარიშვალდებულება, მეორე მხრივ, სათუოა ადგილობრივი თვითმმართველობის კოდექსის 51-ე მუხლში მოცემული დებულებები მერისთვის ყოველგვარი დასაბუთების გარეშე უნდობლობის გამოცხადებისა და თანამდებობიდან გადაყენების შესაძლებლობის შესახებ, რისი ინიცირებაც მოსახლეობას და საკრებულოს შეუძლიათ, ხოლო საბოლოო გადაწყვეტილების მიღების უფლება საკრებულოს აქვს მინიჭებული. საკრებულოს მიერ მერის გადაყენების შესაძლებლობა, მაშინ როდესაც მერი არა საკრებულოსგან, არამედ პირდაპირ მოსახლეობისგან იღებს ლეგიტიმაციას, კითხვის ნიშნებს ბადებს და ზრდის რისკებს იმის შესახებ, რომ მსგავსი მექანიზმის არსებობა, ცალკეულ შემთხვევებში, ვიწრო პოლიტიკური ინტერესების დაკმაყოფილების ინსტრუმენტად შეიძლება იქნეს გამოყენებული. აღნიშნულთან დაკავშირებით საინტერესოა საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილება საქმეზე  - მეჭიაური საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ, სადაც მსჯელობა უკიდურესად საინტერესოდ ვითარდება საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ. მოკლედ რომ შევაფასოთ გადაწყვეტილება, ის ამბობს, რომ მერის უნდობლობის საკითხი სრულად პოლიტიკურია და სამართალი მას მხოლოდ ნორმატიულ აკომპანიმენტს უქმნის. ამგვარად, მერის მიმართ უნდობლობის საკითხის ინიცირებაც და გადაწყვეტაც თავიდან ბოლომდე პოლიტიკური, ანუ, სუბიექტური მდგენელით ხასიათდება